Rozdział 11 - What's Your name?

Najkrótszy rozdział i do tego najgorszy, tak mi się wydaje. ;;
Przepraszam Was za to.


JungKook:

Silnik zgasł, a mimo to wciąż siedziałem w samochodzie. Zupełnie jakbym sam nie wiedział co chcę, a przecież wiem dobrze. W sumie mogę już spokojnie nazywać się współlokatorem Taehyunga, czego chcieć więcej? Choć tak naprawdę w środku bałem się trochę. Co jeśli znów dojdzie do takiej sytuacji? Moje serce i nerwy tego nie wytrzymają i po prostu go zgwałcę.
W sumie byłoby gorąco... Stop! Kookie, o czym ty myślisz?! 

- Kookie, o czym ty myślisz? - odezwał się zdziwiony Taehyung. Może jeszcze zaczął mi czytać w myślach? No tego już za wiele, niech cię szlag Kim!

- Ja? Ja... Tak tylko...

- Bez urazy, ale może "tak tylko" pomógłbyś mi z twoimi torbami? Wiesz, nie mam nic do mojego ciała, ale chyba zauważyłeś, że jakoś specjalnie muskularny to ja nie jestem... - posłał mi ciepły uśmiech, a ja naprawdę cieszyłem się, że po tamtej nocy tak przeszliśmy do porządku dziennego i to niczego nie popsuło. Choć miałem lekkie obawy za każdym razem, gdy nawet przez przypadek go dotykałem. Mruknąłem coś w stylu "mhm" i wysiadłem z samochodu. TaeTae wyjął już wszystkie torby i walizki w bagażnika, teraz tylko wystarczyło je zanieść na górę. W sumie nie było tego dużo. Jedna duża walizka i jedna mała, do tego dwie torby i plecak. Zarzuciłem plecak na plecy, w jedną rękę wziąłem torbę i małą walizkę, a w drugą tylko torbę. Duża waliza została więc zatargana na górę przez Taehyunga. Marudził też coś, że nie jest aż tak słaby i mógłby zanieść jeszcze jedną torbę, albo chociaż plecak, ale dobrze widziałem jak męczy się z jednym bagażem, a co dopiero z kilkoma. Faktycznie TaeTae był trochę słaby, ale ja wolałabym to nazywać raczej "delikatnością", choć nie wiem czy jedno ma coś wspólnego z drugim. On po prostu był trochę... kobiecy. Chłopak otworzył drzwi i wpuścił mnie pierwszego, po czym wszedł za mną i kazał zanieść walizki do drugiej sypialni. Spojrzałem za okno, choć nie zobaczyłem wiele, bo już się ściemniło. Było może po dwudziestej pierwszej to chyba trochę dziwne, że jest ciemno o tej porze, zważywszy na to, że jest lato. Ale cóż, nie wnikam. 

- Może być jajecznica z ryżem na kolację? - zapytał wchodząc bez pukania do mojego pokoju, gdy się rozpakowywałem.

- Tak, jasne, jeśli chcesz to ja zaraz skończę i mogę ci pomóc.

- Spokojnie, Kookie. Dam sobie radę, to tylko jajecznica. - zaśmiał się i zniknął. 

Skończyłem się szybko rozpakowywać i udałem się do kuchni, gdzie już czekała na mnie gorąca kolacja. Swoją drogą uwielbiam zapach gorącej jajecznicy. Wiem, to dziwne. Usiadłem naprzeciwko niego i uśmiechnąłem się promiennie. Spojrzał na mnie lekko zasmucony
i poczułem, że coś jest nie tak. 


Taehyung:

Był taki rozradowany, a ja w środku cały drżałem, muszę mu to powiedzieć. On zasługuje na prawdę. Przecież prędzej czy później się o tym dowie. Tylko co jeśli się wkurzy i wyjedzie do rodziców? Choć z drugiej strony lepiej teraz niż później, gdy już się do niego jeszcze bardziej przyzwyczaję. 

- Coś się stało, TaeTae? - spytał niepewnie, a ja podskoczyłem. To co, raz kozie śmierć. 
It's show time, baby, nie, to źle brzmi. 

- Nie, nie, tylko jest coś co powinieneś wiedzieć.

- Hm? Słucham?

Chwyciłem pusty talerz i podszedłem do zlewu, aby go umyć. Gdy tylko zakręciłem już wodę
i odstawiłem naczynie na suszarkę, spojrzałem na niego poważnie, on czuł, że coś jest nie tak.

- Od dziś będziemy współlokatorami, więc masz prawo wiedzieć takie rzeczy o mnie.

-Wow, TaeTae, mam się bać?

- Nie, nie musisz. Pamiętasz, gdy mówiłem ci, że rodzice wyrzucili mnie z domu? - przytaknął, więc kontynuowałem. - Chodzi o to, że... Oni po prostu źle znieśli tą wiadomość, ale mam nadzieje, że ty inaczej zareagujesz. -fakt. Starałem się owijać w bawełnę jak długo mogę, ale on się niecierpliwił.

- Tae, powiedz po prostu o co chodzi.

- Jestem gejem. - walnąłem prosto z mostu, a on tylko zamrugał. 

- Och, to nic złego. 

Kamień spadł mi z serca, ale było jeszcze coś o czym powinien wiedzieć. 

- To nie zupełnie wszystko. Bo ja... Zakochałem się w tobie. - JungKook wyraźnie zadrżał. - Ale nie martw się! Nie oczekuje niczego od ciebie. Nie chcę cię do niczego namawiać, ani zmuszać. Jesteśmy dobrymi przyjaciółmi i tak może zostać. Po prostu myślę, że masz prawo to wiedzieć.

JungKook:

Zamarłem, czy on właśnie wyznał mi miłość? Ten Kim Taehyung? Chłopak, którego spokojnie mogę nazwać moim ideałem? 

- Mhm, ok. 

Tylko tyle byłem w stanie z siebie wydusić. Przecież nie rzucę mu się na szyję krzycząc 
"Och, TaeTae to wspaniale! Ja też cię kocham i zawsze kochałem!" choć z jednej strony naprawdę chciałem to zrobić, z drugiej jednak ogarnął mnie wielki strach. Dopiero teraz dotarło do mnie, że jeszcze nigdy nie byłem z nikim tak zupełnie na poważnie, a z TaeTae tu by było na poważnie i wiem, że nie jestem jeszcze gotowy. Nie wiem czego dokładnie się przestraszyłem, ale teraz po prostu nie byłem w stanie być z nim. TaeTae posłał mi ciepły uśmiech i oznajmił, że idzie się położyć. Ja też nie siedziałem długo, bo następnego dnia musiałem przecież iść do szkoły. 
Rano nie umiałem spojrzeć w oczy chłopakowi. Czułem się po prostu głupio, że zachowuje się jak dzieciak i uciekam przed odpowiedzialnością. Przez cały następny tydzień jakoś się od siebie oddaliliśmy. Nie chciałem tego, ale... Tak po prostu było. Nie mogłem na to nic poradzić. 

Taehyung: 

W sobotę Kookie oznajmił mi, że idzie do klubu, ja jednak nie miałem humoru na oglądanie go lepiącego się do jakichś lasek. Siedziałem w domu przed telewizorem z paczką chusteczek 
i chipsami. Byłem zbyt zajęty użalaniem się nad sobą, żeby usłyszeć telefon, który dzwonił kilkanaście razy. Wreszcie jednak postanowiłem odebrać, a po drugiej strony przywitał mnie lekko przestraszony głos Jimina.

- Hej, wszystko w porządku?

- Tak, czemu pytasz? 

- Gadałem z Kookiem, powiedziałeś mu w końcu...

- Kiedyś musiałem. Jest bardzo zły?

- Mnie pytasz? To ty z nim mieszkasz.

- Nie rozmawiamy ze sobą, unika mnie.

- Och, wydaje mi się, że nie jest zły. Jest po prostu... zagubiony i chyba niezbyt wie co ma robić.

Przytaknąłem i usłyszałem dźwięk przekręcanego w zamku klucza. Szepnąłem jedynie 
"o wilku mowa" i rozłączyłem się spoglądając na zegarek, pierwsza dwadzieścia,  naprawdę? Jeszcze przed chwilą była dwudziesta pierwsza. Chłopak chwiejnym krokiem wszedł do pokoju i opadła na kanapę sprawiając, że wszystko zadrżało. Spojrzałem na niego a on jedynie uśmiechnął się i opadł głową na moje kolana. Przeszły mnie ciarki i niezbyt wiedziałem co zrobić, bo przez ostatni tydzień nie tknął mnie nawet palcem. Pogłaskałem go po włosach a on jedynie się uśmiechnął i wstał. Wymamrotał coś na styl "idę spać" i tyle go było widać. 

Jin:

Rozejrzałem się po pokoju i poczułem, że znów mam te słabsze chwile. Łzy napłynęły mi do oczu i w tym momencie ktoś mnie objął i mocno wtulił w siebie. Odwróciłem się i spokojnie wtuliłem się w klatkę Jimina.

- Przepraszam, naprawdę nie będę ci tu długo wadził. 

- Nic nie szkodzi, nie przeszkadzasz mi tu.

Zawsze to mówił, ale ja i tak wiem, że jestem tu niechcianym gościem. Tylko przeszkadzam jego rodzicom, jemu i Jessice, kiedy ta przychodzi na noc. Muszę wtedy spać w salonie i to na pewno jest trochę upierdliwe dla nich. Puściłem chłopaka i spojrzałem na telefon, ale jak zwykle czekało mnie rozczarowanie. Suga się nie odzywa, a jak jak głupi przepraszam go dziesięć razy dziennie z nadzieją, że może po prostu zapomni.

- Gadałem z nim - powiedział nagle Jimin. Spojrzałem na niego pytająco, a on kontynuował. - On chyba bierze to tak strasznie poważnie, jakbyście wzięli ślub czy coś, a wy po prostu się ze sobą przespaliście. 

- Co dokładnie mówił?

- Wiesz... Dla niego po prostu nie możecie być już przyjaciółmi, bo według niego to coś znaczy, a on nie chce więc woli się odizolować. To znaczy ja wiem, że tak nie jest, ale dla niego to taka oczywistość. 

- Mhm, przeproś go ode mnie.

- On wie, że przepraszasz, robisz to za każdym razem gdy go widzisz. 
Milczałem, tak naprawdę z dnia na dzień czułem się coraz gorzej, bo to okropne uczucie widzieć kogoś, przechodzić obok niego i nie móc go nawet dotknąć. Ale Jimin martwił się więc wmawiałem mu, że nic mi nie jest. Uśmiechnąłem się dość wymuszenie i opadłem na kanapę. Telefon Jimina zaczął wibrować i wiedziałem, że do Suga. Kiwnąłem głową, aby poszedł do niego, bo już nie miałem sił nawet na niego patrzeć.